Barbara Nitecka, urodzona w malowniczym Koronowie, to wybitna polska śpiewaczka operowa, specjalizująca się w partiach sopranowych. Jej niezwykły talent oraz charyzma na scenie sprawiły, że w latach 1960-1983 pełniła rolę primadonny w bydgoskiej Operze.
W trakcie swojej kariery artystycznej Barbara Nitecka zdobyła uznanie zarówno krytyków, jak i publiczności, będąc nieodłącznym elementem kulturowego krajobrazu Polski.
Życiorys
Barbara Nitecka to artystka, która urodziła się w Koronowie. Przed rozpoczęciem swojej kariery operowej, przez dwa sezony występowała w Zespole Pieśni i Tańca Pomorskiego Okręgu Wojskowego, gdzie szybko wyróżniła się nie tylko swym głosem, ale także niezwykłą aparycją. Połączenie ambicji z talentem pozwoliło jej zaistnieć na czołowych pozycjach w obsadach operowych i operetkowych.
Jej debiut miał miejsce w 1961 roku, kiedy to wystąpiła w operze „Madame Butterfly” autorstwa Giacomo Pucciniego w towarzystwie takich wykonawców jak Eleonora Busko-Turkowska, Lidia Skowron oraz Barbara Zagórzanka. Rok później, w 1962 roku, zagościła w roli tytułowej w „Halce” Stanisława Moniuszki oraz występowała w „Zemście nietoperza” Johann Strauss’a i „Eugeniuszu Onieginie” Piotra Czajkowskiego. Zyskała miano primadonny bydgoskiej sceny operowej obok Barbary Zagórzanki, co znacznie podniosło jej prestiż.
Lata 70. przyniosły Niteckiej kolejne znaczące osiągnięcia artystyczne. Wystąpiła jako Pamina w „Czarodziejskim flecie” Wolfganga Amadeusza Mozarta oraz Elżbieta Valois w „Don Carlosie” Giuseppe Verdiego (1972). Do jej ról z tamtego okresu należy także Santuzza w „Rycerskości wieśniaczej” Pietro Mascagniego (1974), Leonora w „Trubadurze” Verdiego (1974), występ w „Pajacach” Ruggero Leoncavallo (1974), Jarosławna w „Kniaziu Igorze” Aleksandra Borodina (1976), Hanna w „Strasznym Dworze” Moniuszki (1976), Senta w „Holendrze tułaczu” Richarda Wagnera (1977), Musetta w „Cyganerii” Pucciniego (1978) oraz Manon Lescout w operze Jules’a Masseneta. W 1981 roku miała zaszczyt śpiewać Halkę w operze Moniuszki z okazji 25-lecia powstania sceny bydgoskiej.
Nitecka była również znakomitą solistką w operetkach. Zadebiutowała w roli Rozalindy w „Zemście nietoperza” (1962), a jej późniejsze występy obejmowały tytułową rolę Zuzanny w operetce Jerome’a Gilberta (1965), Walentynę w „Wesołej wdówce” Franz’a Lehára (1966), Sylvię Varescu w „Księżniczce czardasza” Imre Kalmana (1968), oraz Lizę w „Krainie uśmiechu” Lehára (1970 oraz 1978). Jej ostatnią premierą operetkową była ponowna inscenizacja „Zemsty nietoperza” w 1982 roku.
Ze względu na swój żywiołowy temperament oraz szeroki repertuar, Barbara Nitecka często występowała na estradzie, w ciągu lat łącząc siły z wielu uznanymi tenorami oraz pianistami, w tym z Andrzejem Galantowiczem. Była ekspertem w nawiązywaniu kontaktu z publicznością, a jej obecność na scenie kojarzyła się z klasycznym wizerunkiem operowej divy, obdarzonej nie tylko talentem i urodą, ale również typową dla artystów fanaberią. Dzieła i osiągnięcia Niteckiej sprawiają, że uznaje się ją za jedną z najwybitniejszych postaci związanych z bydgoską Operą i Operetką.
Życie prywatne
W życiu osobistym, Barbara Nitecka związała się z Andrzejem Galantowiczem, pianistą i dyrygentem, który był związany z bydgoską Operą i Operetką w latach 1963-1983.
Pozostali ludzie w kategorii "Kultura i sztuka":
Ryszard Moczadło | Zygfryd Szukaj | Marian Stępak | Stanisław Brzęczkowski | Henryk Starikiewicz | Maria JaneckaOceń: Barbara Nitecka